wtorek, 8 stycznia 2013

Styczniowe przemyslenia z glowa w chmurach






Dlugo nie pisalam , nie wstawialam zdjec - mimo , ze w domu powstaja nowe projekty za sprawa mojego T. Jestem zbyt zmeczona i obolala, zeby w dwa wolne dni od naswietlan jeszcze fotografowac to co powstaje w domu podczas mojej nieobecnosci. Wracam do domu tylko na soboty i niedziele i wiekszosc tego czasu spedzam na sofie - bo na nic nie mam sily . Ale ten czas tutaj w Radiumhospitalet - mimo ze uwazam za czas , ktorego nigdy juz nie nadrobie - poswiecam na przeszukiwanie internetu i zasypywanie glowy nowymi pomyslami. Ktos by powiedzial - a na to masz sile, nie szkoda Ci czasu ? Nie, wlasnie na to mam sile, bo tylko plany i marzenia trzymaja mnie przy zyciu i niepozwalaja mi zwariowac. Rak to nie wyrok - nie wiem kto to powiedzial, ale trzymam sie tego i ide do przodu. Jestem cholernie zmeczona pobytem w szpitalu, codziennymi zabiegami. Chwilami czuje sie jak w wiezieniu, tylko z ta roznica ze moge robic co chce - a wlasciwie na co mam sily. I caly czas sama ........ Nawet juz mam dosc czytania ksiazek, pochlanialam je ostatnio tak bardzo, jakbym jutro miala oslepnac. Mam tez dosc ogladania filmow - bo dostepne w sieci sa tylko te, ktore innym sie podobaja. A jak szukam czegos co bym naprawde z checia obejzala - no widze tylko przepraszamy, nie jest dostepny. Wiec w/g mnie w tej kwestii nic sie nie zmienilo, tak jak za czasow stalinizmu - musisz ogladac to co inni. A moze jestem za surowa ? To chyba wplyw ostatnio przeczytanej ksiazki Danuty Walesy .
Nie powiem - doksztalcilam sie ostnio z metod postarzania i bielenia mebli. jak tylko wroce do formy to zaraz zabieram sie do roboty. Pozdrawiam wszystkich . Ale nikomu nie zycze, alby mial darowany wolny czas za sprawa nowotwora, ktory probuje zrobic z ciebie wrak czlowieka i przejac nad toba kontrole. Aha, bo bym zapomniala - chca mnie jeszcze przebadac pod kontem melanoma malignum - no ale to juz szczegol, zaczynam sie przyzwyczajac. No i staram sie nie panikowac.


Jeg skrev ikke lenge, ikke sette inn bilder - selv hjemme med nye prosjekter oppstår for tilfelle av min T. jeg er for sliten og sår for en feed av de to gratis dager av stråling fotograferer det som er skapt i huset mens jeg er borte. Jeg skal hjem bare på lørdager og søndager, og mesteparten av tiden liggende på sofaen - fordi jeg ikke trenger å tvinge noe. Men denne gangen her i Radiumhospitalet - selv om jeg tror det er på tide, som jeg aldri jeg vil ikke gi opp - tid brukt på å søke på Internett og fylle hodet med nye ideer. Noen som sa - og du har makt, trenger du ikke angre på tiden? Nei, akkurat som jeg har makt, fordi bare planer og drømmer holde meg i live og gjør meg sint. Kreft er ingen dom - Jeg vet ikke hvem som sa det, men hold deg til det og kommer til fronten. Jeg er jævla lei av sykehusopphold, daglige behandlinger. Til tider føles det som et fengsel, men forskjellen er bare at jeg kan gjøre hva jeg vil - og hva jeg faktisk styrke. Og hele tiden det samme ........ Selv om jeg allerede har lest nok bøker, jeg leste dem sist så mye som om jeg skulle være blind i morgen.Jeg er også lei av å se på filmer - som er tilgjengelige i nettverket er bare de som andre liker. Og som det jeg leter etter noe med et ønske om å virkelig sett - men jeg ser ingen beklager, ikke tilgjengelig. Så jeg tror at ingenting har endret seg, akkurat som i den tiden av Stalin - du må se hva andre. Eller kanskje jeg er for harde? Jeg tror det var sist leste, påvirke Danuta Walesa bøker.
Jeg kan ikke si - jeg leste nylig av metodene for aldring og bleking av møbler. Så snart jeg kommer tilbake til den formen som jeg får rett til å arbeide. Hilsen til alle. Men ingen ikke ønsker at han hadde tilbudt seg å fritiden for tilfelle av kreft, som prøver å gjøre deg en menneskelig vrak over deg og ta over styringen. Oh, og fordi jeg glemte - leger fortsatt ønsker å se om jeg har melanoma kreften - men dette er allerede en detalj, begynner jeg å bli vant til. Vel, jeg prøver ikke å få panikk.





Nasz salon zaraz po remoncie 


Jak teraz patrze na te zdjecia to uwierzyc nie moge - nasz salon , 10.2010

POmysl jak dac nowe zycie staremu zegarowi - mini barek 

To nasz salon pazdziernik 2010 - ja tez mialam maly wklad w te przemiane domu








4 komentarze:

  1. Aniu, dziękuje za miłe słowa na moim blogu ;) Jeśli będziesz mieć jakieś pytania dodatkowe - nie wahaj się. Postanowiłam też się dołączyć do Twojego blogowego miejsca na Ziemi. Podziwiam Cię, że nie poddajesz się w chorobie. Będę ciepło o Tobie myśleć i przynajmniej tak wspierać. Piękne rzeczy wymyślasz, a Twój mąż wykonuje ;o) Lampy są niesamowite! Jeśli nie uda Ci się zamówić nic na allegro, napisz mi na maila, może coś wymyślimy ;o) Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziekuje . To takie nasze poczatki, wciaz szukam inspiracji - a tu w Norwegi bardzo o nia latwo. Mam tego tyle w glowie .Co do materialow, to czesc zamowie u siebie jak na weekend do domu wroce. Jakbym miala problemy to bede pytac. Pozdrawiam Anna

    OdpowiedzUsuń
  3. Zacznę od tego, że masz duszę piękną i wrażliwą:) I widać to w tym czym sie otaczasz i w tym jak piszesz:)Dzieli nas tyle kilometrów, doświadczeń ... ale kiedy czytałam o Twoich zmaganiach, rozumiałam. I rozumiem nawet w tej chwili, gdy czekasz co dalej....Pozdrawiam, isza

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie musze o nim pamiętać , ale nie mogę zapomniec . Walka pewnie będzie trwała całe życie , ale nie mam zamiaru sie poddać i siedzieć z założonymi rękami . To nie ja . Każdy musi znaleźć w sobie te siłę , te moc - nie ważne co go dopadnie . Cieszę sie , ze mnie rozumiesz . Witam i zapraszam na dłużej

      Usuń